Maand twee in Angeles

Dag vriendjes en vriendinnetjes

Ook de tweede maand hebben we al achter ons gelaten en we zijn bijna op de helft van ons werkavontuur. Merel vermaakt zich nog steeds prima op de design afdeling en heeft al nieuwe business kaartjes, posters en brochures mogen maken. Ze is zich aan het ontplooien als een ware Photoshop master, wat ze overigens super leuk vindt om te worden. Ik heb sinds vorige week “groen licht” gekregen om al de documenten van de projecten te ordenen en te organiseren. Iets wat voor ons vanzelfsprekend is maar wat toch erg veel voeten in aarde heeft gehad. Daarnaast zijn de protocollen al ver af en moeten alleen nog “gefinetuned” worden.

Zo, genoeg over het werk, laten we het over de vrijetijd hebben; Om te beginnen, vergeet de planning die we vorige maand hadden gemaakt. Naar Mount Pinatubo zijn we niet geweest, want ik was ziek. Een hele week lang is de wc-pot mijn grote vriend geweest en het ruwe wc-papier mijn grootste vijand. Maar gelukkig duurde het maar een week. Net op tijd voor onze trip naar Boracay!! (inderdaad, daar gaan we dus niet meer heen in juli) Ik weet niet wie er allemaal Boracay hebben gegoogled, wat ik de vorige keer dus had aangeraden, maar ik denk dat jullie de foto’s wel hebben gezien. Wat een paradijs is dat en we hebben er ook echt van genoten. Lekker op het strand, het spierwitte strand, met een cocktailtje en een biertje de onder gaande zon bekijken. Nee, zo iets prachtigs had ik nog nooit gezien. Boracay is dus een klein eilandje zonder vliegveld waar je met een Banka (typisch Filipijns bootje) moet komen. Het is de afgelopen jaren steeds populairder bij toeristen en het is nu qua drukte en toerisme te vergelijken met Ibiza, Chersonissos etc. Er komen naar Boracay veel Koreaanse en Chinese toeristen. Ik probeer een korte omschrijving te geven van die mensen; onbeschoft, en meer woorden maak ik er niet aan vuil. Gelukkig waren er ook veel feestende Europese/Australische jongeren waar wij dus goed tussen paste.

Het was fijn om even wat “leuke” toerisme te zien, mensen van onze leeftijd die vaak al backpackend rond toerden. Iets wat we in Angeles totaal niet zien. Het is moeilijk om in Angeles contact te krijgen met “normale” mensen, aangezien dat deze “normale” mensen op twee handen te tellen zijn. Gelukkig hebben we, dankzij onze persoonlijke tour guide Justin, het ABC hotel gevonden. Dit is een super luxe hotel waar ze op woensdag en zondag onbeperkt Japans serveren (SUSHI!!!!!) waar we dus heel gelukkig van worden. Niet zoveel diversiteit als in Nederland. Voor de kenners: 2 maki rollen (kaart verschilt elke dag), sashimi, tempura garnalen, beef op Japanse wijzen, soep en dan houd het wel een beetje op. Maar dat is voor ons genoeg om elke week onszelf te verwennen. Vandaag is het toevallig woensdag, dus jullie weten waar we vanavond zijn J

Ik had jullie de vorige keer iets verteld over Regenbogen Inn, ons privé hotelletje. Onze regenboog is verkocht aan een nog onbekend persoon en wij moeten dus waarschijnlijk voor 1 mei daar weg. Hier hebben wij geen gras over laten groeien en zijn, samen met Justin, gelijk op pad gegaan voor een nieuw dak boven ons hoofd. En jawel, hemelsbreed 100 meter richting het westen staat een mooi appartementencomplex. We waren snel verkocht en kunnen er vanaf 15 april in. Nu is het nog een kwestie van meubels en spullen kopen. Justin heeft een bank en een koelkast gekocht, die worden 16 april geleverd. De rest gaan Merel en ik aanschaffen, aangezien Justin nu lekker kaas, drop, stroopwafels en kroketten aan het eten is in Nederland. Gelukkig komt hij nog wel terug na de show/beurs in Dubai (26 april). Justin blijft daar wonen als wij lekker op reis gaan.

Goed, ik had het net over de Marquee Mall, dit is 1 van de 4 shopping malls van Angeles en een leuk weetje: naast de Marquee Mall wordt nog een mall gebouwd. Wij snappen er niks van; Filipijnen gaan op zondag massaal naar de mall om in de airco te lopen en te “window shoppen” er wordt dus niets gekocht. Maar kennelijk wordt er genoeg gekocht om een 5de mall te bouwen, heel raar… De prijs verhoudingen zijn sowieso ook heel krom, als voorbeeld; een fles rum kun je kopen vanaf 65 peso. Voor de wiskundige onder ons; vermenigvuldig dit met 2 en deel het daarna door 100 en je hebt de prijs in euro’s. Voor de wat minder wiskundige; dat is €1,30. Een watermeloen €6,-, shampoo €8,- etc. etc. Maar een knipbeurt bij de kapper is dan weer rond de €0,80. Allemaal niet in verhouding dus, vooral niet als je weet dat een Filipijn gemiddeld 350 peso per dag verdient, dat is dus €7,- rekenwonders J

Verder doen we door de weeks, als we niet aan het werken zijn, niet zo heel veel. We hebben in 2 maanden tijd, 5 seizoenen Game of Thrones, 1 seizoen Breaking Bad, 3 seizoenen The 100 en 10 films afgewerkt, wat dus als een prestatie ansicht is ( als iemand nog tips heeft moeten we ontzettend appen/facebooken/faxen etc. het schijnt dat een postduif vaak de weg kwijtraakt richting de Filipijnen dus doe dat maar niet)

Nou het niveau van schrijven raakt weer het niveau van hopeloos dus ik ga er een eind aan maken. Aan de blogg, niet aan mezelf…

Bedankt voor jullie kostbare tijd in jullie drukke, snelle, stressvolle leven en mocht je een lekker stuk kaas, drop, stroopwafel, kroket aan het eten zijn denk even aan ons dan beloven wij dat we aan jullie denken als we weer een kilo rijst naar binnen hebben gewerkt.

Tot ziens, auf wiedersehen, good bye, addio, au revoir, adiós, do svidaniya en natuurlijk palaam.

Merel & Geoffrey